Wielu świętych pozostawiło po sobie ogromny dorobek pisarski, jednak tylko część z nich miała z pisaniem wyjątkowo wiele wspólnego. Owi święci nie chcą istnieć jedynie na arkuszach papieru, ale pragną nas wspierać i towarzyszyć w codziennym życiu. „Ludzie języka”, tak jak inni specjaliści, również mają swoich wspomożycieli, z którymi mogą się utożsamiać, a tym bardziej, jeśli piszą na temat wiary chrześcijańskiej.

Święty Hieronim to postać, która bez wątpienia wysuwa się tutaj na pierwszy plan. Jego przekład Pisma Świętego był jednym z największych osiągnięć sztuki translatorskiej. Przetłumaczył on także wiele homilii, komentarzy biblijnych, dzieł teologicznych czy pism historycznych, stając się tym samym patronem biblistów, uczniów i tłumaczy. Właśnie dlatego 30 września, w dniu jego wspomnienia, obchodzimy Międzynarodowy Dzień Tłumacza. W podobnych czasach, co Hieronim, żyła Święta Katarzyna Aleksandryjska, jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. W dyspucie nad obroną wiary katolickiej pokonała pięćdziesięciu filozofów i retorów. Doprowadziła tym do wściekłości cesarza Maksymina, który skazał ją na ogromne tortury i ścięcie. Święta Katarzyna została uznana patronką nauki, uniwersytetów, adwokatów, bibliotekarzy i literatów.

Kolejną postacią, która może być dla nas inspiracją w pracy z językiem jest Święty Cyryl (827–869), popularyzator piśmiennictwa wśród Słowian. Jego misja ewangelizacyjna stała się przyczynkiem do powstania alfabetu ówczesnego języka słowiańskiego (cyrylicy) oraz przetłumaczenia Pisma Świętego i tekstów liturgicznych na język starocerkiewno-słowiański. Inną ważną postacią dla duchowych lektur średniowiecza jest Święta Wiborada, pierwsza kobieta w historii, która została wyniesiona na ołtarze. Prowadziła ascetyczne życie w pustelni, nie opuszczając nigdy swojej celi. Dzięki szczególnie rozwiniętemu charyzmatowi proroctwa, ocaliła jedną z najważniejszych klasztornych bibliotek na świecie, mieszczącą się w szwajcarskim Sankt Gallen.

Dla Świętego Franciszka Salezego język nie stanowił żadnej przeszkody w ewangelizacji dalekich ludów. Pokonując wysokie Alpy, chodził od wioski do wioski i rozwieszał ulotki, które w niezwykle prosty sposób ukazywały prawdy wiary chrześcijańskiej. Aby głosić Ewangelię osobom niesłyszącym, rozwinął nawet język migowy. Pisma tego Sabaudczyka były tak niezwykłe, że do dnia dzisiejszego zalicza się je do klasyki literatury francuskiej. Wczesna nowożytność może pochwalić się także innym doktorem Kościoła, którego śmiało można by mianować patronem poliglotów. To Święty Wawrzyniec z Brindisi, któremu nie był obcy nawet język chaldejski. Włoski kapucyn pozostawił po sobie okazałą spuściznę literacką i teologiczną, zebraną aż w piętnastu tomach.

Święty Maksymilian Maria Kolbe i Sługa Boży Wenanty Katarzyniec (mamy nadzieję na jego rychłą beatyfikację i kanonizację!) to dwaj przyjaciele zakonni o podobnych dążeniach. I choć ten pierwszy założył „Rycerza Niepokalanej” samodzielnie, Wenanty roztoczył nad pismem opiekę po swojej śmierci. Kiedy kasa Rycerstwa wskazywała wartość ujemną, a nikt nie miał nawet iskierki nadziei, że miesięcznik wyjdzie wraz z początkiem nowego roku, ojciec Maksymilian zawierzył całą sprawę ojcu Wenantemu. W konsekwencji, pierwszy numer ukazał się w styczniu. Takie i jeszcze większe cuda działy się za przyczyną owego nieprzeciętnego zakonnika. Tam, gdzie ojciec Maksymilian niedomagał, tam z odsieczą przychodził jego wspomożyciel „z góry”.

W Liście św. Jakuba czytamy: „Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo” (Jk 3,8–10a BT). Język jest więc potężnym narzędziem, którym możemy posłużyć się w dwojaki sposób. To od nas zależy, czy będzie on rodził dobro czy zło. To od nas zależy, czy nasze działania będą oparte na własnych siłach, czy na pomocy Nieba.

Marta Biegańska

/fot. JV Gardens/